Του Παναγιώτη Μπουσμπουρέλη
H παράνοια μιας οικονομίας χωρίς πυξίδα συνεχίζεται καθώς σε μια αγορά υφεσιακή και προβληματική η ΔΕΗ σχεδιάζει αυξήσεις μέχρι 25% και 30% για την βιομηχανία και τα νοικοκυριά. Τι κι αν συνεχίσει να μην εισπράττει ή πετάξει μερικούς ακόμη εργαζομένους των παραγωγικών μονάδων στον δρόμο; Σε μια οικονομία όπου οι απολυόμενοι τραπεζίτες λαμβάνουν επιδόματα ανεργίας, αυτό είναι το πρόβλημα;
Η περίπτωση είναι υπαρκτή και αφορά απολυθέν τραπεζικό στέλεχος που αφού έλαβε παχυλή αποζημίωση και προχώρησε σε προσωπικές επενδύσεις δεν έχασε την ευκαιρία να λάβει και επίδομα ανεργίας! Και αυτό αποτελεί μέρος ενός παράλογου μωσαϊκού όπου η αγορά ομολόγων λέει την δική της, μήπως την πραγματική αλήθεια; Και απευθυνόμενος στην παρατήρηση ενός φίλου αναγνώστη θα προχωρήσω σε μια εξειδίκευση του χθεσινού μου άρθρου, χωρίς να αλλάζει η ουσία. Το κεντρικό νόημα όμως προβληματίζει ακόμα περισσότερο.
Τα νέα ελληνικά ομόλογα αγγλικού δικαίου είναι 65 δισ. ευρώ ονομαστικής αξίας και διαπραγματεύονται στο 20% περίπου της αξίας τους. Σε τρέχουσες τιμές δηλαδή είναι κάτω από 15 δισ. Αν οι ελληνικές τράπεζες βάλουν τα 8 δισ. ομόλογα του EFSF που διαθέτουν και δανειστούν, όπως έχουν δικαίωμα κάτι παραπάνω, αγοράζουν αυτό το τμήμα του χρέους και ωφελούμεθα άλλα 50 δισ. Αυτό βέβαια είναι θεωρητικό γιατί αν κάτι τέτοιο ξεκινήσει, οι τιμές των ομολόγων θα ανακάμψουν και οι ωφέλειες σε όλα τα επίπεδα θα είναι πολλαπλασιαστικές ως προς την όλη ρευστότητα του συστήματος.
Δεν αποτελεί δική μου ανακάλυψη αλλά καθημερινή κουβέντα στα dealing rooms.
Τι κάνει άλλωστε και η Τράπεζα της Ελλάδος σε αυτήν την κατεύθυνση ή οι Ευρωπαίοι που δεν μπορούν ακόμα να αποφασίσουν τί θα κάνουν με τα ESM και EFSF; Τι να κάνουν, όταν η Morgan Stanley ανακοινώνει ότι πουλάμε ομόλογα λήξης 2023, την κοντινή διάρκεια και αγοράζουμε αυτά του 2043, οπότε ό,τι είναι να γίνει, θα χει γίνει μέχρι τότε. Κατά τα άλλα το ποίημα και η άσκηση είναι γνωστά. Να δούμε όμως και την κατάληξή του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου