της Μαρίας Γιαχνάκη
Tην ώρα που οι Έλληνες πολιτικοί προσπαθούν να σώσουν την προσωπική τους διαδρομή και το μέλλον τους στην πολιτική σκηνή ο Ελληνικός λαός τους κοιτά αποσβολωμένος όταν αντιλαμβάνεται ότι οι προτεραιότητές τους είναι καθαρά φιλόδοξες και δεν έχουν απώτερο στόχο το καλό του Έλληνα πολίτη.
Tην ώρα που οι Έλληνες πολιτικοί προσπαθούν να σώσουν την προσωπική τους διαδρομή και το μέλλον τους στην πολιτική σκηνή ο Ελληνικός λαός τους κοιτά αποσβολωμένος όταν αντιλαμβάνεται ότι οι προτεραιότητές τους είναι καθαρά φιλόδοξες και δεν έχουν απώτερο στόχο το καλό του Έλληνα πολίτη.
Αντιθέτως προσπαθώντας να περισώσουν ότι περίσσεψε από την αίγλη των άλλοτε ισχυρών τους κομμάτων παίρνουν το μερίδιο που τους ανήκει και φεύγουν για το δικό τους ταξίδι.
Αυτό που με ανησυχεί τελικά δεν είναι που όλοι την έχουν δει αρχηγοί κόμματος που υποτίθεται ότι θα σώσουν την Ελλάδα αλλά που πιστεύουν ότι ο ελληνικός λαός είναι ηλίθιος και ότι δεν γνωρίζει την σημασία της λαϊκής ρήσης «άλλαξε ο Μανολιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς» . Κάθε πρωί που ξυπνώ ακούω και μια νέα υποψηφιότητα για την θέση του προέδρου του ΠΑΣΟΚ και αναρωτιέμαι πόσοι πια πρόεδροι θα χωρέσουν σε αυτήν την χώρα.
Ο κόσμος άρχισε να ξυπνά και να ταξιδεύει στο παρελθόν , ίσως έχει ανάγκη να κάνει συγκρίσεις με αλλοτινές εποχές τότε που η Ελλάδα πάλι έδινε τις μάχες της. Μόνο που τότε τα κεφάλια της χώρας είχαν άλλες ευαισθησίες και προτεραιότητες. Διάβασα στο μπλόγκ «συνοδοιπορία» μια αναφορά στο 1951 που με πήγε πολύ πίσω τότε που η Ελλάδα προσπαθούσε να μαζέψει τα κομμάτια της.
Είχε πρόσφατα βγει από τα ερείπια μιας πολυετούς εμπόλεμης κατάστασης που έχει σμπαραλιάσει τη χώρα. Πρωθυπουργός, ο επονομαζόμενος «Μαύρος Καβαλάρης», ο Νικόλαος Πλαστήρας. Ένας άνθρωπος, του οποίου ο πατριωτισμός, η ηθική αρετή και η εντιμότητα δύσκολα αμφισβητούνται, ακόμη κι από πολιτικούς αντιπάλους.
Το περίφημο εργοστάσιο ζυθοποιίας «ΦΙΞ», το οποίο βρισκόταν στην Λεωφόρο Συγγρού, δημοσιεύει αγγελία, ζητώντας οδηγό. Όπως ήταν φυσικό, οι υποψήφιοι που διεκδίκησαν την θέση, ήταν πολλοί. Ο υπάλληλος της «ΦΙΞ» που εξέταζε τις αιτήσεις, κάποια στιγμή κοιτάζει ερευνητικά, κάποιον από τούς υποψήφιους που βρισκόταν εκείνη την ώρα μπροστά του.
Το επώνυμο που αναγράφεται στην αίτηση εργασίας, είναι «Πλαστήρας».
«Τον πρωθυπουργό τί τον έχετε;», ρωτά με μια ανάλαφρη και περιπαικτική διάθεση ο υπάλληλος.
Ο μεσόκοπος υποψήφιος, μ' ένα ύφος ντροπής και ταυτόχρονα μ' έναν χαμηλόφωνο τόνο, αναλαμβάνει να εξηγήσει: «Είναι αδελφός μου. Είναι όμως επιθυμία, δική μου και δική του, αν υπάρχει κάποιος καταλληλότερος για τούτη τη θέση, να μην σας επηρεάσει η σχέση αυτή».
Έτσι ακριβώς λειτουργούν και σήμερα οι πολιτικοί και οι συγγενείς τους …θα λέγαμε ειρωνικά . Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορούν να λειτουργήσουν έτσι διότι είναι ποτισμένοι με την εξουσία και μαθημένοι να ζητούν και παίρνουν αυτό που δεν τους ανήκει τις περισσότερες φορές.
Υπενθυμίζεται, πως ο Νικόλαος Πλαστήρας, εκτός από τις υπηρεσίες του στην πατρίδα, πρόσφερε διακριτικά τον μισθό του σε άπορους και ορφανά παιδιά, ενώ ο ίδιος πέθανε πάμφτωχος.
Άφησε πίσω του την «τεράστια» περιουσία, που αποτελούνταν από τα παράσημά του, 216 δραχμές, 10 δολάρια κι ένα σιδερένιο κρεβάτι εκστρατείας. Ακόμη και το κουστούμι της κηδείας του, ήταν προσφορά φίλου του.
ΠΗΓΗ :briefingnews.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου